Words we don't say.
Words that have another meaning.
Words camouflaged as feelings.
There comes a time when you have to feel beyond the words you hear. And this is very tiring. I wish each and everyone of us had a way of using words sincerely, honestly. I wish this was taught to everyone from a very early age. But we haven't. We want to say something and then we say something else. We want to communicate and we make humorous remarks. We are jocking when we want to say we're not feeling very well. We say angry words when we want to say "please listen".
Silence. There is comfortable silence. There is awkward silence. There is the silence filled with joy and understanding. There is the silence which is filled with unexpressed feelings. Weird energetic chemistry about to explode.
How do you treat words?
How do you feel in silence?
I have been wondering about this for a few days.
Έρχεται ίσως κάποια στιγμή στη ζωή όλων (ή των περισσότερων), που καταλαβαίνουν οτι μόνο με την ειλικρίνεια μπορούν να επικοινωνήσουν. Αυτό προϋποθέτει να ξέρουν οι ίδιοι τι νιώθουν και τι θέλουν, δηλαδή αυτό που πρέπει να επικοινωνήσουν. Άρα έχει να κάνει με το αν κανείς γνωρίζει τον εαυτό του. Μοιραία αυτό γίνεται σε βάθος χρόνου και επομένως δε μπορούμε να το διδαχτούμε από μικροί, μόνο να το κατακτήσουμε πηγαίνοντας. Ταξιδεύοντας με τα μάτια ανοιχτά και την καρδιά απλωμένη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
καλημέρα γλυκιά μου! Σέβομαι αυτή σου την γνώμη, αλλά έχω μία ένσταση. Αν σου επιτρεπόταν να εκφραστείς από μικρός ειλικρινά χωρίς ταμπού, θα ήταν πιο εύκολο να το κάνεις και μεγάλος. Στην κοινωνία - οικογένεια - σχολείο κλπ κλπ σου μαθαίνουν τρόπους. Μη μιλάς, μην κλαις, μη θυμώνεις, μη ζηλεύεις, πως κανεις έτσι, δεν έγινε και τίποτα......... Και αυτούς τους τρόπους μεγαλώνοντας προσπαθείς να αλλάξεις. Φυσικά μέσα από την αυτογνωσία και την ανοιχτή καρδιά. Το ποιος είσαι και που πας θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν να το καταλάβεις απο μικρός. όμως κανείς δεν ασχολείται. πρέπει να μπεις στο κουτάκι και μετά αγωνίζεσαι να βγεις από το κουτάκι ή το κουστουμάκι που σου ράψανε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, είναι ακριβώς έτσι. Όταν γεννιόμαστε χτίζουν γύρω μας τείχη τα οποία πρέπει να γκρεμίσουμε! Και μετά παλεύουμε μια ζωή γι'αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά αν ήταν όπως το σκέφτεσαι. Ίσως μάλιστα θα ήταν υπερβολικά καλά. Ίσως θα ήταν παράδεισος! Γιατί φαντάζομαι οτι θα απολαμβάναμε τη ζωή και όλα τα όμορφα χωρίς άγχη, ελεύθεροι.
Αλλά αυτό που ζούμε αν δεν είναι ο παράδεισος θα μπορούσε τότε να είναι το μέρος που εξετάζονται οι ικανοί; Αυτοί που γκρεμίζουν τα τείχη τους;
Να είναι δοκιμασίες όσα γίνονται;
Δεν ξέρω...
Όσες φορές και να τα σκεφτώ, πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Είναι όλα τόσο όμορφα που δε θα μπορούσε να είναι καλύτερα. Ίσως να είναι ο ίδιος ο παράδεισος μάλιστα. Τι θα κάναμε σε τόση τελειότητα; Δεν ξέρω... Μπορεί αυτή εδώ να είναι η τελειότητα που ούτε φανταζόμασταν, αυτή που δεν εκτιμούμε. Αλλά είναι στη φύση μας να ψαχνόμαστε και να μην ησυχάζουμε. Αλλιώς θα ήμασταν κι εμείς κάπως αδιάφοροι...
Γενικά το θέμα με τα τείχη που λέμε είναι λίγο τύπου "η κότα έκανε τ'αβγό ή το αβγό την κότα;"
Ίσως δεν υπάρχει λύση, μόνο οπτικές διαφορετικές που μιλάνε στον καθένα και μάλιστα ανάλογα με το πού βρίσκεται στο χώρο και στο χρόνο.
Καλό απόγευμα Ελίνα!
χεχε το φιλοσοφούμε βλέπω! πολύ μ' αρέσει! φυσικά ο καθένας βλέπει τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία και όσο το φιλοσοφούμε (και τα μπλογκαρουμε βεβαίως βεβαίως), τόσο εξελισσόμαστε! σε φιλώ χουφτοφακίτσα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήχιχιχι
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναι!
Ωραία δεν είναι;
Τι θα κάναμε αλλιώς; Πολύ βαρετά θα ήταν όλα...!
χαχαχα
Φιλιά!