For my greek friends Γιατί φεύγω...

Γιατί βαρέθηκα να μην μπορώ να περάσω απέναντι την πανεπιστημίου με το ποδήλατο γιατί έχει δακρυγόνα.
Γιατί βαρέθηκα να εξαρτώμαι από τα σουπερμάρκετ για το φαί μου. Να μην μπορώ να απλώσω το χέρι και να κόψω ένα μήλο, ένα σύκο, ένα αχλάδι, ένα μανταρίνι. Να μην έχω ένα γείτονα που αγαπάει τις κοτούλες του, τις ταίζει, τις ποτίζει και τις σφάζει για να τις κάνει κοκινιστές.

Μια μέρα του Μαίου ονειρεύτηκα ότι ήμουν σε ένα βουνό με καθαρό κρύο αέρα.
Και έψαξα τα μέρη που θα μου πρόσφεραν ένα πιάτο φαί και ένα κρεβάτι. Κι εγώ ήμουν διατεθειμένη, σε αντάλλαγμα, να κάνω ότι μου πουν. Να μαγειρέψω, να μαζέψω την κοπριά των αλόγων, να ταίσω τις κατσίκες ό,τι να 'ναι, αρκεί να είχα καθαρό αέρα και να έβλεπα ουρανό.

Στην πρώτη φάρμα - στη Βόρεια Εύβοια - ήμουν κάτι σαν ένα χαζό πρωτευουσιανάκι με σπουδές Ιστορίας Τέχνης στην Αγγλία. Φτηνά εργατικά χέρια για όλες τις δουλειές. Με ρωτούσαν γιατί δεν μαζεύω την κοπριά με το μπικίνι (!).
Ναι, πέρναγα πολύ ωραία όταν καθόμουν στο χώμα και έδενα τις ντοματιές με τα χέρια μου. Ναι, ήταν υπέροχο να σελώνω τα άλογα για τις βόλτες και η κοπριά μύριζε καλαμπόκι. Οι βόλτες στο δάσος ήταν αναζωογονητικές. Θα έπρεπε να πληρώσω μία περιουσία για να έρθω εδώ έστω για ένα σαββατοκύριακο... Και έκατσα τρεις βδομάδες. Και πολύ τους ήταν...

Στη δεύτερη φάρμα συνάντησα μία αγγλίδα που μου έμοιαζε πολύ. Κι αυτή σπουδές στην ψυχοθεραπεία και το θέατρο. Και ο άντρας της κεραμίστας. Φοβεροί. Πολλή φτώχεια και πολύ αγάπη. Για τα εικοσιοκτώ άλογα, τις δέκα γάτες, τα τρία σκυλιά και τις κότες και τις γαλοπούλες.
Ποιοι είναι πιο τρελοί? Εγώ και αυτοί που μαζεύαμε τις κοπριές τρεις φορές τη μέρα, τρώγαμε ψωμί, μέλι, μοζίθρα (έτσι τη λένε στη Σκύρο) και άλλα Σκυριανά καλούδια χαρισμένα από φίλους και γνωστούς? Ή αυτοί που τρέχουν όλη μέρα στην αθήνα, μέσα στο καυσαέριο, που τρώνε τυρόπιτες και σάντουιτς αγνώστου προελεύσεως και γυρνάνε στο σπίτι για να παραγείλουν πίτσα και να δουν τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος? Γιατί εγώ αυτό έκανα πριν φύγω... Και ποια ζωή ζούσα?

Στη φάρμα στη Σκύρο, εκτός από τις μακρόσυρτες συζητήσεις περί ζωής και φύσης και ψυχολογίας, βλέπαμε κάθε βράδυ τα αστέρια. Η φάσεις της σελήνης ήταν ξεκάθαρες. Τα Σκυριανά άλογα (υπο εξαφάνιση, αλλά αυτό είναι για άλλο άρθρο) είναι τα πιο γλυκά του κόσμου. Έχουν μεγαλώσει με αγάπη και φροντίδα. Με τί να ανταλλάξω το γεγονός ότι είδα δύο πουλαράκια να γεννιούνται? Ότι μπορούσα κάθε πρωί να τα χαιδεύω και να τα αγκαλιάζω?

Πρώτη φορά ήρθε έλληνας εθελοντής. Ο εθελοντισμός είναι ένα είδος ντροπής για τον έλληνα που έχει συνηθίσει να παίρνει 700 ευρώ και να σκοτώνεται στη δουλειά.
Χώρια τη γυμναστική. Δυνάμωσαν οι πλάτες, τα χέρια μου και τα πόδια μου. Σταμάτησε να πονάει η μέση μου. Ξύπναγα κάθε πρωί και ο ουρανός ήταν εκεί. Καταγάλανος.

Ναι, είμαι μία μορφωμένη γυναίκα, με θητεία στα μαγαζιά του κολωνακίου. Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε σε μια επαρχιακή πολυκατοικία. Είναι παράξενο το ότι μου δίνει ευχαρίστηση η αγροτική δουλειά. Δεν ξέρω σε ποια γονίδια το χρωστάω. Όμως πήρα μία απόφαση.

Αφήνω το νοικιασμένο σπίτι μου στην αθήνα, πουλάω τα πράγματά μου και πάω εθελόντρια σε μία φάρμα στην Ιταλία. Και μετά στην Ισπανία. Και μετά στην Αφρική. Και μετά... όπου...
Προτιμώ την ελευθερία του φτωχού από τη σκλαβιά του πλούσιου.
Γράφω, φωτογραφίζω  και ελπίζω στην καλοσύνη των ξένων.
Αντε γεια!